Lech Poznań (lekkoatletyka)

Krótko o sekcji

Lekkoatletyka to nieistniejąca już sekcja klubu Lech Poznań. Już w ramach Ligi Dębiec organizowano biegi przełajowo, jednak formalnie sekcję założono dopiero w 1929 roku po powstaniu KPW. W początkowych latach najwybitniejszym przedstawicielem sekcji był Radosław Kupś, który po wojnie został jej czołowym działaczem. Miejscem treningów sekcji przez niemal cały okres jej istnienia był stadion na Dębcu. Do najwybitniejszych powojennych jej przedstawicieli należeli K. Hoffman, J. Wichtowska, E. Adamczyk (rekordzista Polski w skoku w dal), Brześniowska i E. Kozera. Sekcję rozwiązano w 1961 roku z powodu braku warunków do treningu.

Największe sukcesy

• zespołowe Wicemistrzostwo Polski Juniorów (1 raz) – 1938
• indywidualne Mistrzostwo Polski – Brześniowska (hala, pchnięcie kulą), E. Kozera (maraton)
• indywidualne Wicemistrzostwo Polski – E. Kozera (maraton)

Historia sekcji

Powstanie sekcji

Lekkoatletyka zrodziła się już w dębieckiej Lidze. Ponieważ rocznicę powstania klubu odchodzono we wrześniu, z tej okazji odbywały się każdego roku właśnie w tym miesiącu biegi przełajowe, bardzo popularne w latach 20. i 30. imprezy, w których startowali reprezentanci wszystkich dyscyplin. Zwycięzcą biegów organizowanych przez Ligę był przez kilka lat z rzędu piłkarz, Stefan Paetz. Pod koniec 1929 roku, po powołaniu KPW, rozpoczęła się zorganizowana działalność lekkoatletów. Wśród pierwszych działaczy i czołowych zawodników znalazł się Radosław Kupś. Do grona pionierów zaliczyć należy również: Józefa Raburskiego, Edmunda Stroińskiego, Wojciecha Patera, Franciszka Krupkę, Eugeniusz Sadlika, Józefa Chrobaka, Wacława Skowrońskiego. Wśród zawodników, którzy w pierwszych latach wiedli prym w tej dyscyplinie byli: Radosław Kupś – zdobywca 5 pierwszych miejsc podczas pierwszych okręgowych mistrzostw KPW, zorganizowanych w 1930 roku na Stadionie Miejskim w Poznaniu, F. Zawał, który w tych samych mistrzostwach wywalczył trzy zwycięstwa, F. Kwiatkowski, A. Plackowski, K. Marcinkowski, M. Zbierski, W. Skowroński, F. Barczak, A. Wilczyński, S. Urbaś, H. Sporakowski, C. Tabaczanka, J. Helak, S. Nowicki, H. Szustakówna i Z. Błaszczykówna. Na pierwszy większy sukces, zwycięstwo reprezentacji okręgu poznańskiego w I Święcie Kolejarzy w 1932 roku w Warszawie, decydujący wpływ miały właśnie wynik lekkoatletów KPW. Ten sukces reprezentacji KPW powtarzali przez następne trzy lata, a w 1936 roku zajęli 2 miejsce. Sekcją początkowo kierował W. Pater, a od 1935 roku A. Dębicki. W tym czasie instruktorem był R. Kupś. W początkowym okresie lekkoatleci trenowali na różnych stadionach, gdyż własne urządzenia treningowe na kolejarskim obiekcie na Dębcu otrzymali dopiero w 1935 roku. Obok Karola Hoffmana i Radosława Kupsia, którzy zdobywali dla KPW najwięcej laurów, w sekcji zaczęli pojawiać się młodzi wychowankowie, jak Józef Rutkowski, który w 1936 roku na mistrzostwach Polski juniorów w Bydgoszczy zwyciężył w dobrym czasie 11.1s na 100m, a w skoku w dal rezultatem 6.69. W 1938 juniorzy KPW zdobyli wicemistrzostwo Polski w klasyfikacji zespołowej. Podporą w konkurencjach żeńskich były przez kilka lat zawodniczki sekcji gier zespołowych.

Lata powojenne

Wznowienie powojennej działalności nastąpiło już w marcu 1945 roku. Kierownictwo sekcji objął ponownie A. Dębicki. W szeregach działaczy znaleźli się R. Kupś, S. Nowicki, F. Kwiatkowski, M. Dybizbański i M. Zbierski. Treningi pod kierownictwem Kupsia wznowiono na boisku w Dębcu, a zimą trenowano w hali WOSS przy Drodze Dębińskiej. Na początku lekkoatletów było zaledwie 18., wśród nich większość to doświadczeni zawodnicy przedwojennego KPW. We wrześniu 1945 roku sportowcy województwo poznańskiego, w większości członkowie KKS-u, wygrali w łącznej klasyfikacji I Igrzyska Sportowe Kolejarzy. Na listach startowych pojawiały się nazwiska Ratajczaka, Nowickiego, Patrzykontowej oraz K. Hoffmana. Ten ostatni był bohaterem Igrzysk Kolejarzy w Łodzi w 1946 roku, zdobywając 5 pierwszych miejsc. Poznań wygrał również w klasyfikacji drużynowej. Czołową postacią sekcji stała się Józefa Wichtowska. Była niepokonana na dystansach sprinterskich do 200m oraz w skoku w dal. Zdobywała tytuły mistrzowskie i wkrótce należała do 10 najlepszych lekkoatletek-sprinterek w kraju. Wielkim zawodnikiem był również rekordzista Polski, akademicki mistrz świata, Edward Adamczyk. Ten dziesięcioboista, doskonały skoczek w dal i tyczkarz startował w barwach ZZK od 1949 roku. Właśnie w Poznaniu na stadionie WOSS przy Drodze Dębińskiej ustanowił rekord Polski w skoku w dal wynikiem 7.44m, co dało mu miejsce wśród najlepszych wówczas skoczków europejskich. Na wyróżnienie zasłużyli ponadto miotacz T. Krzyżanowski, płotkarz A. Skwierzyński, długodystansowcy A. Piotrowski i E. Kusik oraz juniorzy E. Wiza i H. Laurentowski. Rok 1949 przyniósł dwa tytuły mistrzów Polski juniorów zdobyte przez sztafety 4x100m. Na początku lat 50. lekkoatleci Kolejarza liczyli się jeszcze na arenach sportowych. Brześniowska zdobyła halowe mistrzostwo Polski w pchnięciu kulą, Konrad Kaczmarek ustanowił rekord Polski juniorów na 100m czasem 10.9s, Edwin Kozera zdobył kolejno, rok po roku, mistrzostwo i wicemistrzostwo Polski w maratonie.

Rozwiązanie sekcji

W czasie remontu stadionu na Dębcu lekkoatleci byli zmuszenia do treningów na obcych boiskach. Po jego ukończeniu okazało się, że stadion nie odpowiada już wymaganiom lekkiej atletyki. Istniejące urządzenia do tej dyscypliny sportu przekreślały możliwość kontynuowania działalności lekkoatletycznej. Grupa działaczy czyniła starania, aby utrzymać sekcję. Nazwisko reprezentantów Kolejarza przestały jednak figurować na czołowych miejscach nawet w okręgu. Ostatecznie 15 lipca 1961 roku zarząd klubu rozwiązał sekcję.